Werkeloos, baanloos of hopeloos

Vandaag werd ik gebeld door een researcher. Zij vroeg mij hoe ik het vond dat er onder andere op social media zo negatief wordt gedaan over werkelozen. Werkelozen worden lui en laks genoemd.
Ik kijk even naar mijzelf.
Ben ik lui? Ik moet volmondig JA zeggen. Maar ik was ook lui toen ik nog werkte. Dat betekende niet dat ik mijn werk niet goed deed.
Het betekent nu niet dat ik niks doe. Het betekent ook niet dat ik niet wil werken. 
Trouwens, ik werk.
Heel veel uren besteed ik aan de stichting die ik pas heb opgezet met een aantal tweeps en mensen in Sierra Leone.
Wij willen ons inzetten voor de wezen, zwangere schoolmeisjes en werkeloze jongeren in het door ebola getroffen Sierra Leone. Een bijdrage leveren aan het verbeteren van de leefomstandigheden van deze groepen.
Ik ben dus absoluut niet werkloos. Echter, ik ontvang er geen vergoeding voor. 
Ik ben dus wel baanloos. Betaalde baan loos. En geloof me, die ruim €700 die ik er maandelijks op achteruit ben gegaan is geen kattepis.
Voor mij echter geen reden om bij de pakken neer te gaan zitten. Lui ben ik. Lui zal ik altijd blijven. Dagdromen is mijn grootste hobby.
Dan dagdroom ik over een leuke baan van 28 uur, zodat ik nog tijd blijf houden voor mijn onbetaalde werk, voorzitter zijn van Stichting LIFE-Sierra Leone.
Dan droom ik over hoe succesvol onze stichting weer wordt en zie ik gelukkige donkere kindertjes voor me.
In zo'n dagdroom glimlach ik dan, want wie mij een beetje kent weet hoeveel het geluk van kinderen in het algemeen, voor mij betekend.
Tijdens het dagdromen ben ik ook gelukkig. Want hoewel dit werk mij geen salaris oplevert, het geeft me wel enige voldoening. Ik ben als luie werkeloze niet helemaal nutteloos geworden. 
Tijdens sommige dagdromen voel ik me trouwens hopeloos. Dan zie ik mij oud worden achter mijn computer op zolder. Hard zwoegend voor de stichting.
Maar zonder collega's. Zonder mensen om mij heen. Zonder de warmte van kinderen of cliënten.
Echt, dat vooruitzicht is hopeloos.