Werkloosheid schaadt de gezondheid

Vandaag snotter ik wat af. Ik voel een bijholte-ontsteking opkomen. Ondertussen realiseer ik mij dat ik in het afgelopen, werkloze jaar meer ziek geweest ben dan in de jaren dat ik 32 uur werkte.

Omdat ik toch alle tijd van de wereld heb, zit ik te mijmeren hoe dat toch komt.
Als iemand werkeloos raakt zal hij de sportschool waarschijnlijk als eerste opgeven, aangezien het abonnementsgeld behoorlijk op de uitkering drukt.
Nou is dat bij mij niet het geval, ik ben niet sportief aangelegd, dus een sportschool bezocht ik al niet.
In voorjaar en zomer trek ik mijn dure sportschoenen aan en sukkel een rondje door het dorp, dat noem ik dan hardlopen.

Zou het komen omdat ik minder buiten kom? Toen ik nog werkte ging ik door weer en wind om mijn werk te bereiken. Weliswaar met de auto maar toch...
Nu kan ik nog wel eens een dagje naar buiten gaan overslaan omdat het weer mij niet aanstaat.
Ik werkte in de kinderopvang, vol met hoestende en proestende kinderen, heerlijke groene snottebellen en snotterige kusjes. Ik had dus verwacht minder verkouden te zijn, maar nee. Zit er in die snotterige kusjes dan een of ander medicijn wat voor mij goed werkt? Je zou het haast denken.

Naast de lichamelijke gezondheid wordt het mentaal ook minder.
Ik voel me overbodig en baal dat mijn hersenen niet meer op volle toeren draaien. Ik merk dat het geheugen niet meer zo vlot werkt als voorheen, dat het gewoon lui wordt. En niet alleen mijn geheugen, ook ik zelf.

Ondertussen kijk ik uit naar het voorjaar en de zomer, dan is het niet zo erg om werkeloos te zijn. Ik ontdek dan dingen in de Bollenstreek die ik nog nooit gezien heb, omdat ik aldoor werkte. Ik geniet van de kleuren van de velden en de geuren van de hyacinten. Ik denk dat ik me dit jaar ergens ga opgeven voor een maatjes-project, fietsen op zo'n dubbele fiets, met een bejaard maatje naast me, door de bollenvelden. Dan maak ik iemand gelukkig, kom ik meer buiten en beweeg. Toch zomaar drie vliegen in een klap!

Maar het allerliefst heb ik gewoon weer een baan, vlieg ik de hele dag heen en weer, krijg ik snotterige kusjes en geef mijn leidsters complimenten.
Weet je wat, ik hoef geen baan voor 32 uur. Ik ben tevreden met 24. En dan ga ik toch ook nog met een bejaard maatje op zo'n dubbele fiets.
Heerlijke genieten van wat de Bollenstreek te geven heeft. Foto's maken. Tulpen plukken met mijn meiden....